Starzy i młodzi

Młodzi w zespole, to nowy impuls, świeża krew. Jeśli mają obok siebie wybitne jednostki, to mają, od kogo czerpać wzorce. Nabierają doświadczenia i jeśli są zdolni, a chcą chłonąc wiedzę, to szybko doganiają umiejętnościami starszych kolegów. Wiele zależy od trenera, jego podejścia do młodych ludzi, budowania zespołu. Jeżeli mądrze pomiesza rutynę z młodością, to może to być mieszanka wybuchowa, w dobrym słowa znaczeniu.

Wzorem do naśladowania może był mistrz jesieni Lubań Tylmanowa. Przy boku zawodników, którzy z niejednego pieca chleb jedli, piłkarskiego rzemiosła uczą się młodzi i już stają się ważnymi punktami drużyny. Jeszcze pierwsze skrzypce grają rutyniarze – S. Kurnyta, zawodnik z czwartoligową przeszłością, świetny egzekutor ( 10 goli) czy też T. Udziela – reżyser gry, walczak w obronie i ataku. Przy ich boku wyrósł K. Kurnyta i Podgórski. Obaj zdobyli po 7 goli. Ten ostatni już w ubiegłym sezonie pokazał, że ma strzelecki instynkt. Mało tego bardzo rzadko wystawiany był w podstawowej jedenastce. Wchodził z ławki, a potrafił zdobyć w meczu nawet dwie bramki. To dopiero junior. Lider gra bardzo dobrą piłkę. Posiada dobry atak i obronę. Stracił trzy punkty przez walkower, ale nie poddaje się, złożył odwołanie.

Utalentowanym piłkarzem jest Filipek z Raby Wyżnej, który 13 razy pokonywał bramkarzy przeciwnika. Zawodnik, który praktykuje przy boku doświadczonego Możdżenia. Objawieniem jest A. Świętek z Podhala (8 goli). Ale to wciąż kropla w morzu potrzeb. Reszta to przeciętność. W większości zespołów ciągle niedoścignionym wzorem dla młodzieży są zawodnicy, którzy już kilkanaście lat kopią piłkę.

Choćby w Czarnych, gdzie nie pracuje się z młodzieżą. O obliczu zespołu decydują niezniszczalni – 40 –letni Cholewa oraz grający trener Pająk i Bandyk. Nic dziwnego, że Czarnym trudno zmontować jedenastkę nawet na występ przed własną widownią. Piękny stadion i... No właśnie. Starsi wiecznie nie będą kopać piłki, nawet, gdy to kochają i mimo tego, że nie brakuje im zapału do treningu. Dlatego czarnodunajczanie są w ogonie ligowej tabeli i razem z Orawą – również zasłużonym klubem dla podhalańskiej piłki - największym rozczarowaniem jesieni. Działacze i trenerzy mają mnóstwo materiału do przemyślenia na długie zimowe wieczory. W Wierchach również wyniki uzależnione są od doświadczonych piłkarzy - Zachary, Pędzimęża, Majerskiego.

Huragan, dla którego jesień była bardzo udana, też ma swoje perełki. K. Waksmundzki to piłkarz z ekstraklasowego zaplecza Cracovii. Wrócił na Podhale i jest dominującą postacią Huraganu, reżyserem gry. Z jego podań padło 8 goli. Tyleż razy piłkę w bramkach przeciwnika umieszczał B. Drożdż. Najlepiej rzuty wolne wykonuje Borucki z Jarmuty. Z tego fragmentu gry zdobył cztery gole, ale zasłynął bramką zdobytą z 60 metrów. To jest ewenement nie tylko na podhalańskich boiskach.

W wielu zespołach pojawili się dobrzy bramkarze. Największe wrażenie wywarł na mnie Majerczyk, strzegący bramki Chabówki. Gdyby nie on, to jego drużyna miałaby mniej punktów i niższą pozycję w tabeli. Majerczyk trenował w Podbeskidziu, a obecnie jest nim zainteresowana Watra Białka Tatrzańska. O miejscach Huraganu (drugie) i Granitu (trzecie – rewelacyjny beniaminek) zdecydowali w głównej mierze golkiperzy. Bramki Waksmundu strzeże Rejczak, który już w poprzednich sezonach dał się poznać z dobrej strony. W beniaminku P. Gogoli, który wyłapał najwięcej meczów na zero. Nie należy zapomnieć także o Byrnasie z Ludźmierza, który kilkakrotnie ratował zespół od utraty punktów.

Stefan Leśniowski